Co to jest (z grubsza) ego?

Ego to przekonanie, że jesteśmy bogiem wszechmogącym, a inni są po to, aby zachowywać się tak, jak sobie życzymy. Stres powstaje, gdy to przekonanie zderza się z rzeczywistością, w której inni nie mają najmniejszej na to ochoty. Ergo stres jest konsekwencją posiadania ego. A celem medytacji – uwolnienie się od tej stresogennej własności.

Nie ma co temu zaprzeczać, ani palić się ze wstydu na miejscu. Jeśli należysz do gatunku Homo sapiens fakt jest taki, że masz ego i poczucie, że uznanie twojej wyjątkowości przez innych jest jedyną gwarancją twojego bezpieczeństwa. To podstawa funkcjonowania ludzkiego umysłu, napęd całego naszego myśleństwa, całego naszego szarpania się ze sobą.

Bo z jednej strony chcemy robić to, na co mamy ochotę, a z drugiej – czujemy strach, że jeśli to zrobimy inni zaczną myśleć, że jesteśmy frajerami, którzy nie radzą sobie w życiu i nie trzeba się z nami liczyć. Cholera wie, co nam wtedy zrobią! Lepiej nie sprawdzać. Innymi słowy, jesteśmy rozdarci między potrzebą wolności i strachem przed śmiercią społeczną, ewentualnie głodową. Strach zazwyczaj wygrywa.

W efekcie, ego to nasz zamek, warownia, której wygląd ma zagwarantować, że inni nie będą się nas czepiać, czy atakować.

Zasady są proste: im zamek potężniejszy, tym bezpieczniej się czujemy. Im bardziej sprawiamy wrażenie najvipowszego VIP-a na ziemi, tym mniejsze ryzyko, że ktoś nas zaatakuje – tak przynajmniej kombinują nasze umysły.

Kłopot w tym, że bycie VIP-em zależy nie do końca od tego, co zrobimy, tylko od tego jak to ocenią inni. A, niestety, każdy ma nieco inną definicję VIP-a. Próbując spełnić je wszystkie wpadamy w galopady myśli, mające na celu odgadnięcie cudzego nastawienia do nas, obsesyjne snucie planów B, C, M i Z żeby zagwarantować, że jest bliski bezkrytycznej akceptacji i konsekwentne ataki paniki, gdy odkrywamy, że… nie mamy na to wpływu.

Każdy najmniejszy nawet incydent przypominający nam o tej fundamentalnej bezradności w relacjach z innymi powoduje głęboki niepokój.

Droga do spokoju wiedzie więc ni mniej ni więcej jak tylko przez naoczne przekonywanie się jak niespełnialna i frustrująca jest potrzeba bycia odbieranym przez innych jako KTOŚ. I jak rześka – wolność od niej. To nam pozwala powoli zarzucać kierowanie się nią w naszym życiu. Ewentualnie całkowicie ją wyeliminować.

Ponieważ jednak na początku mamy 100% pewności, że to jedyna gwarancja naszego bezpieczeństwa – zaczynamy delikatnie, posuwamy się w tempie  dla nas wygodnym i w pełnej świadomości, że w każdej chwili możemy wcisnąć pauzę.

Na tym właśnie polega medytacja – nie ma ona nic wspólnego z błogim bujaniem w obłokach, czy zaklinaniem przyszłości. Jak to powiedział mnich z klasztoru Shaolin w wywiadzie telewizyjnym – „medytacja to przeżuwanie własnego strachu.” I jako taka wymaga… jaj.

Plus jest taki, że jeśli zaczniemy autentycznie ten strach przeżuwać – powoli zaczniemy widzieć, że jest on wynikiem nie faktów, tylko iluzji wytworzonych przez ego. Jak się z nich uwolnić? O tym właśnie jest ten blog.

Dwa inne teksty przybliżające pojęcie ego, używane na tym blogu:

Dlaczego wkurza nas cudza głupota? (medytacja kierowcy 1/3)

Co to jest ego? – perspektywa mistyczna