Najbardziej na świecie boimy się wyjść na frajera i popychadło.

To jest to, co nie pozwala nam robić tego, co nam w duszy gra i zmusza do życia w kieracie. Przyjrzyjmy się więc samej definicji „frajera” i sprawdźmy, czy w ogóle jest ktoś, kto nim NIE jest.

Bo jeśli z samej definicji wszyscy jesteśmy frajerami, to znaczy, że definicja jest nieważna (sensem definicji jest przecież odróżnienie czegoś od czegoś) i… nikt z nas nim nie jest, prawda?

Co to jest, w takim razie, „frajer”?

Frajer to ten, kto nie panuje nad sytuacją.

Czyli ten, kto nie panuje nad umysłami osób, które w danej sytuacji biorą udział.

Kłopot w tym, że „panowanie nad cudzymi umysłami” jest bytem jedynie werbalnym i nie ma odpowiednika w rzeczywistości. Przyjrzyjmy się, więc, faktom.

Fakt nr 1: cudzy umysł nie jest z plasteliny

Jedną z podstawowych iluzji ego – fundamentalnej dla pojęcia „frajer” – jest przekonanie, że cudzy umysł jest z plasteliny i można go dowolnie rozciągać, skręcać, odrywać kawałki i, ewentualnie, przyklejać je gdzie indziej.

Niestety, choć mamy wpływ na to, co mówimy, nie mamy najmniejszego nawet wpływu na to, co słyszą inni. Każdy umysł jest mikrokosmosem, który odbiera rzeczywistość na swój własny sposób.

Nawet tak proste słowo jak „pies” w niektórych umysłach generuje przyjemną wizję oddanego przyjaciela, a w innych znacznie mniej przyjemną – zapaskudzonej podłogi. A co dopiero „sprawiedliwość”, „prawda”, czy „jedyny słuszny system społeczny”.

Mimo to, nasze ego jest przekonane, że jednym zdaniem jest w stanie sprawić, żeby inne umysły zaczęły mieć wizje identyczne z naszymi. Jeśli tak się nie dzieje – bęc! Jesteśmy frajerem.

Jednak według tej definicji frajerem był nawet Gautama Budda. Bo ilu słuchaczom zrobił porządek w głowach? 10%? Bądźmy mili i dajmy mu 30! Wow! W XXI wieku pucharu szkoleniowca roku by nie dostał.

Co gorsza, gdy odrobinę pogrzebiemy w przyczynach, dla których ten porządek jednym zrobił, a innym nie – dojdziemy do wniosku, że jedynym powodem było to, że jedni byli gotowi na to, co mówił, a inni – nie. I nad tym to już miał dokładnie zero kontroli.

Fakt nr 2: cudzy umysł wykorzysta każdy twój ruch na swoją, a nie twoją, korzyść

Wbrew temu, co się nam wydaje, cudzy umysł nie siedzi i nie czeka, aż go łaskawie przerobimy według własnego uznania, tylko ciężko pracuje 24/7, żeby przerobić nasz…!

Weźmy Zosię i Jacka.

Zosia mierzy jak bardzo Jacek ją kocha ilością przynoszonych przez Jacka kwiatów. Ponieważ chce, żeby kochał ją jak najbardziej, zaczyna wykonywać ruchy, które ilość kwiatów zwiększają. Uśmiecha się i gotuje mu pyszną kolację, gdy kwiaty przynosi i ogląda z obojętną miną serial, gdy ich przynieść nie raczy.

Załóżmy, że Jacek nie ma problemu z manipulacją i lubi dobrze zjeść. W efekcie szybko się orientuje, że aby zjeść bardziej wystawną domową kolację, należy zrobić zakupy w kwiaciarni.