Słówko, które zamorduje (nie tylko) twój związek

Jest na tyle niebezpieczne, że nie musisz go nawet powiedzieć na głos.

Wystarczy, że je… pomyślisz.

I już zaczniesz dźgać swój związek.

Na śmierć.

Ponieważ jednak jest tak małe i rzucane tak bardzo od niechcenia, że łatwo je zlekceważyć, zacznijmy od historyjki, która dobrze ilustruje jego morderczą moc.

Wiele lat temu, gdy miałam jeszcze psa, chodziłam z nim, a raczej nią (bo był to pies płci pięknej) na długie spacery na Pola Mokotowskie. Któregoś dnia zauważyłam chłopaka bawiącego się z wilczurem na brzegu wielkiej fontanny.

Choć bardziej odpowiednim określeniem byłoby: „zdeterminowanego się bawić”. Bo wyglądało to tak:

Chłopak rzucał do wody piłkę, a potem zniecierpliwionym pokrzykiwaniem i gestykulacją próbował przekonać psa, żeby ten radośnie plusnął do wody i przyniósł ją z powrotem. Niestety, psu do wody się nie spieszyło i ewidentnie wolał pobrykać z właścicielem po trawie.

Frustracja chłopaka rosła powoli, ale skutecznie i w końcu zaczął wilczura do fontanny wpychać, wylewając z siebie inwektywy na głupiego ssaka, który nie wiadomo czemu zupełnie nie klei, że dobra zabawa jest w wodzie, a nie na trawie.

W efekcie, choć pies był w wyraźnym nastroju do zabawy, jego właściciel zabawy nie doświadczył. Ale za to doświadczył złości, rozczarowania i frustracji.

Gdy obserwuje się taką sytuację z psem, dla (chyba?) każdego oczywiste jest, że problemem nie jest nikła inteligencja zwierzaka. Tylko to, że właściciel najpierw stworzył sobie wizję, jak powinna wyglądać zabawa z psem. A potem zaczął psa do tej wizji wpychać. I to dosłownie!

Jednak, gdy naszej wizji związku nie spełnia partner / partnerka – nasza wnikliwość nagle nas opuszcza. I wobec nich zachowujemy się dokładnie tak samo, jak ten chłopak do swojego wilczura.

A pytanie, czy akurat ten człowiek do naszej wizji związku pasuje, czy nie, nawet się nie pojawia w naszych głowach.

Bo nasz umysł został sparaliżowany jednym słówkiem.

Pewnie już wiesz którym.

Ale dla pewności oto mały morderczy ninja:

MÓJ / MOJA

Jak wszyscy wiemy, MÓJ samochód robi to, co JA chcę. Rusza wtedy, kiedy chcę. Skręca wtedy, kiedy chcę. I staje, kiedy chcę. Nie ma absolutnie nic do gadania. Samochód, który ma swoje zdanie na to, co i kiedy robi, jest natychmiast uznawany za popsuty i ląduje w bezwzględnej naprawie.

Z partnerem jest podobnie.

Niech tylko zrobi coś innego, niż chcemy – i już zachodzimy w głowę co z nim do diabła nie tak? Dlaczego się nas nie słucha? Ba! Nie tylko nie słucha, ale jeszcze bezczelnie się nie zgadza, jak mu po raz setny wyjaśniamy, czego się od niego oczekuje.

Jak go do cholery naprawić?!?

I to jak najszybciej, bo życie nam ucieka, a my tu z wadliwym partnerem utknęliśmy!!!

Partner jednak różni się od samochodu tym, że do serwisu nie daje się tak łatwo odesłać. A jeśli mamy pecha, to wręcz nie przyjmuje do wiadomości, że jest popsuty. I dalej robi to, co chce on, a nie my!

No skandal w biały dzień! Dlaczego nas tak bardzo nie szanuje?!?!?

Buuuuu…!

W rzeczywistości, to my nie szanujemy partnera.

Gdy tylko pojawia się w nas słówko „mój”, natychmiast odpala się nam poczucie własności. Przestajemy widzieć drugą osobę taką, jaką jest rzeczywiście (czyli jako człowieka z własnym życiem wewnętrznym), a zaczynamy jak przedmiot, który z okazji bycia naszą osobistą własnością, ma robić to, co chcemy.

I to bez zbędnego gadania!

W efekcie wyparowuje z nas cała nasza zwyczajowa otwartość na cudzą odmienność i szarżujemy:

Jakie twoje potrzeby?!?!? Oszalałeś?!!? To nie są żadne potrzeby!!! To jakieś fanaberie, a nie potrzeby!!! Już ci się w dupie zupełnie poprzewracało!!! Masz zrobić X albo koniec między nami!

Więc pomyśl teraz, ile awarii wasz związek już przeżył z tego powodu? A ile – na twoje oko – może jeszcze przeżyć?

Warto tu pamiętać, że:

Związek, który trwa, niekoniecznie żyje

Związek żyje tylko tak długo, jak osoby go tworzące są otwarte na siebie nawzajem, pozwalają sobie na spontaniczne zachowania i auto-ekspresję. I czują autentyczną przyjemność z przebywania razem.

Ale są też związki zombie, w których partnerzy powycinali sobie nawzajem wszelkie zachowania, które nie pasują do ich wizji związku. I zostały jedynie automatyczne, wyćwiczone ruchy wykonywane „dla świętego spokoju”. A jedyna przyjemność jaką czują, to zimna satysfakcja, że udało im się wygrać bitwę o to, kto ma wyrzucić dziś śmieci. Ewentualnie czyja to wina, że coś tam.

Związki zombie to związki zamordowane słówkiem „mój”.

Rzecz jasna, nie ma prawa zabraniającego zabijania związków. Więc, jeśli masz na to ochotę – śmiało!

Jeśli jednak nie, proces uzdrawiania związku warto zacząć od zrozumienia:

Dlaczego w ogóle tego słówka używamy?

Spójrz na swojego partnera. Albo o nim pomyśl. I teraz wyobraź sobie, że nie jest „twój”.

Co czujesz?

Jeśli naprawdę patrzysz na niego / nią bez tego słówka, pojawiło się Poczucie Nieznanego. Nagle zdajesz sobie sprawę, że do tej pory widziałaś tylko fasadę. Za nią jest Ocean Nieznanego, z którego nie wiadomo, co się zaraz wynurzy. Może coś, co pasuje do roli, którą dla niego napisałaś. A może nie…

Zaczynasz czuć dyskomfort i lęk…?

Czy… ciekawość?

I… radość?

Ciekawość i radość to wynik pełnej akceptacji Nieznanego. Gdy się pogodzisz z tym, że nigdy nie poznasz swojego partnera na wskroś (bo bądźmy szczerzy – jak bardzo na wskroś znasz siebie?) i przestaniesz się bać Nieznanego, „mój” spadnie z ciebie samo jak suchy liść.

Bo „mój” użyte do żywej istoty ma właśnie ten jeden jedyny cel: poskromić Nieznane. Dopóki nie jest mój, cholera wie, co zrobi. Jesteśmy otwarci na to, że nie mój pies nie będzie się ze mną bawił. A może nawet ugryzie. Ale mój? MUSI się ze mną bawić. I to tak, jak JA chcę.

„Mój” daje nam poczucie kontroli. Gwarantuje bezpieczeństwo i stałe dostawy zachowań, których sobie życzymy.

Mała poprawka:

„Mój” daje iluzję kontroli i gwarantuje, że będziemy żyli w iluzji bezpieczeństwa.

Bez względu bowiem na to, jak bardzo wierzysz, że twój partner jest twój, w rzeczywistości wcale twój nie jest. I może odejść wtedy, kiedy zechce tego on, a nie ty. A im bardziej wierzysz, że jest „twój”, tym bardziej będzie bolało.

Co gorsza, ta iluzja bezpieczeństwa nie tylko naraża cię potencjalnie na ogromny ból, ale jeszcze nie jest gratis. Ceną jest nuda, rutyna i powolna śmierć związku.

Jak więc się z tego słówka uwolnić?

Jedyną drogą jest uważność

Czyli powolne i konsekwentne demontowanie fasady, którą sam zbudowałeś, żeby przykryć Nieznane i Nieprzewidywalne w twoim partnerze. Otworzenie się i zaciekawienie tym, kim rzeczywiście jest Tu i Teraz. Co czuje. Co myśli. I reagowanie na to, kim faktycznie jest, a nie na twoją myśl, że przecież powinien być inny!

Więc zrób sobie teraz rachunek sumienia i pomyśl, jak często odbierasz swojemu partnerowi prawo do własnego życia wewnętrznego, do wyrażania uczuć w zgodzie z nim, a nie twoimi wyobrażeniami idealnego związku?

Jak często jesteś ciekawa tego, co się w nim dzieje? A jak często pilnujesz, żeby był taki, jaki uważasz, że powinien być, a jak tylko śmie zrobić krok w kierunku innym niż chcesz, przypuszczasz bezwzględny atak?

Pamiętasz chłopaka z psem? Ile radości i zabawy go ominęło, tylko dlatego, że się zafiksował na to, jak powinna wyglądać zabawa z psem?

Ile radości i bliskości omija ciebie, tylko dlatego, że się zafiksowałeś na to, jak powinien wyglądać twój związek? I nie widzisz, ile dobrego twój partner rzeczywiście ci daje. Tyle, że inaczej niż powinien?

Niestety, słówko „mój” przykleja się nie tylko do partnera. Ale też do dzieci, przyjaciół, rodziców, znajomych, szefów, podwładnych, klientów.

Ile dajesz im wszystkim miejsca na bycie sobą? Ile Nieznanego jest w tych relacjach? Ile ciekawości i radości? A ile wymuszonych, automatycznych zachowań „dla świętego spokoju”?

NB: Rzecz jasna, nie chodzi o to, żeby przestać tego słowa używać zupełnie. Dopóki używamy go do opisywania kto jest z kim w jakiej relacji, nie ma z tym problemu. Wszyscy potrzebujemy przecież wiedzieć, której matce trzeba wyjaśnić, że jej dziecko zachowuje się skandalicznie ;) Sztuką jest używać tego słowa jedynie powierzchownie, nie pozwalając sobie poczuć się właścicielem drugiej osoby.

Jeśli masz ochotę zgłębić temat, więcej o oswajaniu Nieznanego przeczytasz w:

• 2 słowa, które zmienią twój stres w pasję życia (medytacja idioty).

O problemach wynikających z prób kontroli innych w:

• Gdzie jest twoja wolność?
• Sztuka akceptacji innych: jak ją rozwijać, żeby bliźni nie weszli nam na głowę?
• Dlaczego dobre związki nie trwają wiecznie?

A jeśli chcesz się nauczyć odnajdywać w sobie nierealne oczekiwania wobec swoich bliskich i się z nich uwalniać, będzie mi bardzo miło obserwować jak rozwijasz skrzydła :) Zapraszam do zakładki „sesje w warszawie” na górnym pasku po więcej informacji.

* * *

Związki umierają, gdy odcina się je od Wielkiego Nieznanego.

A odcina się je od Niego jednym małym słówkiem „mój”.

Więc to jest moment twojej decyzji.

Możesz wczepić się w słówko „mój” i żądać dzień w dzień, żeby twój partner był taki, jak ty chcesz. I to 24/7. Robić awantury, gdy nie jest. Używać manipulacji, inwektyw i straszenia. I zamieniać swój związek w „bezpieczny” związek-zombie.

Ale nie musisz :)

Możesz się z tego słówka uwolnić. Zburzyć fasadę partnera, którą sobie sam stworzyłeś (rety, jaki on jest głupi! nic nie robi tak, jak ja chcę!) i poczuć ciekawość, kim naprawdę jest. Dlaczego nie robi tego, co ty chcesz? Czego on/ona chce, potrzebuje? Czego się boi? O co się martwi? Co ją boli? O czym marzy?

Możesz otworzyć się na stan ciekawości, który jest naturalną konsekwencją obcowania z Nieprzewidywalnym Życiem.

I radość, która jest efektem pełnej akceptacji Nieznanego w twoim partnerze.

Jestem bardzo ciekawa, co wybierasz? :)